• Jaki rodzaj resetowania będzie odpowiedni dla młodych graczy, w zależności od ich wieku, kultury, płci i umiejętności?
• Gdzie w środowisku sportowym młodzi zawodnicy mogliby się zresetować?
• Jak najlepiej znormalizować „reset” jako przydatny i akceptowalny sposób regulowania stresu przez młodych graczy?

Stwórz przyjazną kulturę zespołu:

• Trenerzy witają młodych graczy po imieniu i wspierają pozytywną atmosferę w grupie. Młodzi gracze są aktywnie i celowo witani i włączani do zajęć.
• Trenerzy zapewniają młodym graczom możliwość poznania się poprzez wprowadzenie lub gry. – Wszyscy aktywnie uczestniczą, nikt nie jest wykluczany ani eliminowany.
• Wprowadzane są udogodnienia dla młodych ludzi o różnych umiejętnościach, aby mogli uczestniczyć i czuć się w równym stopniu włączeni poprzez modyfikację działań lub przestrzeni i zachęcanie każdego gracza do własnych celów i osiągnięć.
• Kultura, religia, wiek i płeć młodego gracza są brane pod uwagę, aby mógł on uczestniczyć w rozgrywkach z zachowaniem swojej godności i zwyczajów.
• Młodzi gracze są określani terminami neutralnymi pod względem płci, takimi jak ich imię lub „przyjaciele sportowi”. Nie nazywaj wszystkich graczy „chłopakami”.
• Trenerzy stosują metody podziału młodych graczy na drużyny w sposób, który nie powoduje wykluczenia i nie narusza poczucia własnej wartości. Na przykład, zamiast pozwalać młodym ludziom wybierać drużyny, trenerzy stosują neutralne metody podziału na zespoły: miesiąc urodzin, ulubiony owoc lub losowy generator grup.

Budowanie relacji opartych na zaufaniu i spójności:

• Trenerzy rozumieją, że młodzi zawodnicy patrzą na nich i ich opinia ma znaczenie.
• Trenerzy są spójni z młodymi graczami, więc wiedzą, czego się spodziewać, czują się bezpiecznie i mają poczucie przynależności. – Trenerzy pomagają młodym graczom regulować stres – zwłaszcza tym z zaburzeniami regulacji, którzy mogą mieć trudności z nawiązywaniem kontaktów i interakcją z innymi.
• Trenerzy wspierają współpracę, pracę zespołową i pozytywną tożsamość grupową, a także pomagają młodym zawodnikom uczyć się ważnych umiejętności życiowych poprzez sport.
• Młodzi zawodnicy widzą, że ich trenerzy zastanawiają się nad swoimi uprzedzeniami i pracują nad ich zmianą.
• Trenerzy zapraszają i angażują młodych zawodników w proces budowania umiejętności poprzez zadawanie pytań, zamiast wydawania instrukcji. Zadawanie pytań wciąga młodych ludzi w proces uczenia się, sprawia, że czują się widziani i słyszani, a także daje trenerom informacje o młodym zawodniku, które są niezbędne do jego rozwoju.
• Młodzi gracze są zachęcani do przekazywania trenerom formalnych i nieformalnych informacji zwrotnych na temat swoich doświadczeń.

Wspieranie autonomii:

• Młodzi gracze otrzymują role przywódcze i obowiązki, które świadczą o zaufaniu do ich umiejętności, pomagają im wnieść znaczący wkład i pogłębiają ich poczucie przynależności.
• Role i obowiązki obejmują umożliwienie młodym graczom wyboru i prowadzenia zajęć treningowych, bycie odpowiedzialnym za przygotowanie ćwiczeń, zarządzanie sprzętem i tak dalej.

Wdrażanie planów włączenia:

• Pozwól młodym graczom angażować się w naturalnie integracyjne aktywności oparte na tym, co każdy może zrobić z niewielkimi modyfikacjami lub bez nich.
• Zmień lub dostosuj aktywność, aby zapewnić wsparcie i wyzwanie dla różnych umiejętności.
• Grupuj młodych graczy według umiejętności, a każda grupa wykonuje wersję tej samej aktywności, ale na poziomie, który odpowiada poszczególnym osobom w każdej grupie.
• Wspieraj poszczególne osoby, aby przez pewien czas pracowały osobno nad określonymi umiejętnościami, zanim dołączą do całej grupy.
• Zajęcie się kwestiami płci związanymi ze sportem i aktywnością fizyczną.
• Rozważ konsekwencje udziału młodszej i starszej młodzieży w tej samej aktywności, takie jak odpowiedni język, różne poziomy dojrzałości i rozwoju poznawczego, kontakt fizyczny i różne poziomy umiejętności.